Opowiadanie na polski.

nana

daje, bo jest glupie i nie lubie pisac. XD

Od niepamiętnych czasów szczęście mojej przyjaciółki Sary, uzależniało się od tego ile pieniędzy miała w portfelu. Zawsze, gdy brakowało jej na nową bluzkę, czy też buty potrafiła popsuć humor wszystkim wokół. Na początku było to dość zabawne, gdy wybuchała z racji braku pieniędzy, jednak z czasem stało się to obsesją.
Był letni poranek, siedziałyśmy z Sarą na tarasie przyglądając się panoramie Warszawy. Wrzuciłam mój biały odtwarzacz MP3 do torby i leniwie przeciągnęłam się.
- Czas z tym skończyć – uśmiechnęła się Sara.
Spojrzałam na nią nieco zdezorientowana, niezbyt rozumiałam o co jej chodzi.
- Mówię o lenistwie – ciągnęła.
- Bzdury, dobrze wiesz, ze w moich genach zapisane jest ranne przeciąganie się i ruszanie jedynie po popcorn do kuchni.- zażartowałam
Moja przyjaciółka odpowiedziała mi jedynie głośnym śmiechem, jednak po wyrazie jej twarzy wiedziałam, że chodzi jej o coś więcej. Spojrzałam więc na nią przenikliwie by zmusić do jakiegokolwiek wyjaśnienia.
- Dobrze wiesz, że nie lubię kiedy się tak na mnie patrzysz – mruknęła – Nie chodzi o nic poważnego. Po prostu… Wiesz… Znalazłam letnią pracę.
Zmrużyłam oczy. Sara i praca, hmm… to kojarzyło mi się jedynie z nadchodzącym nieszczęściem. Ostatnio bywała dość zmęczona, ale nie myślałam, żeby było to spowodowane uzależnieniem od zakupów.
- Przyda mi się trochę zaoszczędzić na nową sukienkę – uśmiechnęła się.
- Zaoszczędzić? – powiedziałam z niedowierzaniem.
Sara, która była nauczona, żeby wydawać każdy możliwy zarobek mówiła mi oszczędzaniu. Wspaniały żart. Jednak na tym skończyła się nasza rozmowa.
Minął miesiąc. Z moją przyjaciółką prawie się nie widywałam. Znalazła sobie prace w centrum handlowym, w którym spędzała dziennie osiem godzin, przez co wracała do domu przemęczona. Sypiała mało, była zbyt zajęta nadrabianiem prac domowych oraz wykonywaniem dodatkowych zleceń jej szefowej. Byłam wyjątkowo zdziwiona kiedy Sara zadzwoniła do mnie by umówić się w kawiarni w centrum, w którym pracowała.
Spojrzałam na nią, była wyczerpana, uśmiechała się wątle.
- Gdybyś potrzebowała pomocy w pracy to ja … chętnie znajdę trochę czasu i mogę Ci pomóc. – powiedziałam.
Do Sary jakby nie docierały moje słowa, była okropnie zaspana.
- Pracy? Ja już nie mam pracy. To znaczy zwolniłam się. Nie dostałam wypłaty, moja kierowniczka uznała, że strasznie się ociągam – mruknęła.
Po tej rozmowie wróciłyśmy do domu. Sara miała efekt jej niewolniczej pracy, była
ledwo żywa, nie mogła sypiać w nocy. Było to dla mnie dowodem, żeby pamiętać, że praca, zakupy i pieniądze to nie wszystko…

Mischka

dobre

może tez taka konkluzja:
trzeba sie dobrze napracowac, aby byly z tego efelty.

effy

Zawsze, gdy brakowało jej na nową bluzkę, czy też buty potrafiła popsuć humor wszystkim wokół.
powinien być chyba przeinek po buty xd
nie, no nie będę już wnikać, bo takich korekcyjnych błedów to w każdej pracy jest tysiące ^ ^.

Jaby

Ogólnie fajne, ten morał trochę na siłę

ladyxblair

dobrze się to czyta, mogłabyś napisac całą książkę, lubie takie lekkie czytadła

nana

Jables, mnie tez, ale jest narzucony przez nasza polonistke.
Bledy sa, bo nie poprawialam przed przepisaniem do zeszytu

.

ksiazka? myslalam o tym, fajna rzecz.
powiedzmy. Nowy Jork, kariera, moda, blabla